KAPI-2

TESLİMİYET

Aynaya bakıyorum. Orda gördüğüm kadını tanımıyorum.

O kadın ne yapmaktan hoşlanırdı, neden korkardı, neye gülerdi, neden nefret ederdi? Film izlemeyi sever miydi mesela? Şimdi neden seyredemiyor, sevmediği için mi? Başucundan kitaplar eksik olmazdı, -hoş hala eksik değiller- neden şimdi okuyamıyor?

Duygularına ne oldu bu kadının, kimseye acımıyor mesela, ya da kimseye şaşırmıyor. Merak eder miydi mesela saksısındaki menekşenin evin hangi köşesinde daha çok çicek vereceğini?

Peki fikirlerine ne oldu bu kadının, ne düşünüyor sokak çocukları hakkında mesela, yardım edermiydi onlara? Bir sonraki seçimde hangi parti çıkardı sandıktan? Türban hakkında ne düşünürdü?

Arkadaşı sevgilisinden ayrılmış. E ona ne? Alooo. Facebook diye bişey çıkmış, millet eski arkadaşlarını ordan arayıp buluyormuş, yeni arkadaşlar ediniyormuş, e ona ne canım. Uzak doğu filmleri ortalığı sarmış, allah allah, onlar karete filmleri değil miydi ayol, hani vurdulu kırdılı. Yahu bir zamanlar okuduğu şiirin bir dizesine takılıp ağlayan kadın sen değil miydin? Televizyonda seyrettiği aptal şeye gülerken koltuktan düşen?

Kendine dair hiçbir şeyi hatırlamıyordu o kadın. Kendine karşı sorumlulukları yoktu. Mesela evdekilere ne haliniz varsa görün, kız arkadaşımla iki satır sohbet etmeye gidiyorum, bir kahve içip geleceğim demezdi. Çünkü hep yapılması gereken bir işi vardı.

Sorumluluktan ve şekilden ibaret bir kadın. Kim böyle bir kadınla yaşamak ister ki. Ben istemiyorum.

Aynaya sırtımı dönüp kapıdan çıkıyorum.

Kendimi kendime teslim ediyorum.