İç Mektuplar/Beni Seven Ardımdan Gelsin...
>> 10 Eylül 2009 Perşembe
Gene ve yine bir otobüs camı..
Bu defa yolculuk geçmişle gelecek arasında bir yerlerde...Şu an’da, mı yoksa dün’de mi, yada gele(meye)cekte mi bilinmez...”en çok”larımı düşünüyorum gene nedenim olmadan...en çok neyi sevdim, en çok neye ağladım, en çok neye güldüm, en çok neyi unuttum....çocukluğumun masum hayallerini,sevgilerini, hüzünlerini, kahkahalarını düşünüyorum ve her seferinde baştan başa sevdalanıyorum kıra-döke,kırıla-döküle yaşadığım ömrüme...
Aklımın odalarını dolaşıyorum iki de bir..bazen tökezliyorum, bazen durup dinleniyorum ama kaçmıyorum hiçbir kapının ardından artık. Galiba büyümüşüm... çocukluğum eski bir masal, simsiyah bir gökyüzünün altında rengarenk kalmayı başarabilen...
Hiç sinen, korkan, saklanan,pusan bir çocuk olmadım. İsteseydim de başaramazdım herhalde. Hep palaz bir çocuktum ve palas- pandıras yaşadım yaşamam gereken her şeyi...çok sevmedim belki , çok da sevilmedim ama o zamanlarda umursamazdım sevgiyi...benim için resmi törenlerde oynanan bir oyunun ezberiydi“sevilmek”...en önde yürüyen çocukların oynadığı... hani o milli bayramların meşhur geçit törenlerinde bize çocukluğumuzu unuttururcasına disipline edilen yürüyüşler vardı ya. Öğretmenlerimizin gögüs kabartma günleri...benimse aklım bi karış havada, disiplinsizliğim son noktasındaydı, o sıkıcı günlerin en beklenmedik anında,en önde yürürken, en sert bakıştan sıyrılıp tüm korteje “beni seven arkamdan gelsin” diye bağırmak...hatta saçının çekilmesini göze alarak...”beni seven arkamdan gelsin”....
Bunca zaman sonunda büyümüşken ve her şeyi büyütmüşken yüreğimde nerden geldiyse aklıma...
.....
Çok büyüdüm ben tüm takvimler eskirken,önce saçlarım uzadı, sonra saçlarım beyazlamaya başladı, önce aklım büyüdü, sonra aklım çok daha karıştı, önce yüreğim büyüdü,sonra yüreğim gögüs kafesime dar geldi. Önce Yalnızlığı sevdim,sonra hep yalnız kaldım.... hayallerim büyüdü bir de hatta gökyüzüne kavuştu kendi yanlızlıklarında...ben hayallerimin ardından baka kalmışken gökyüzüme karanlık bi kuyunun girdaplarına düştüm, kolum kanadım kırılmışcasına..önümde karanlık uzak bir yol var şimdilerde...gelecek faili meçhulde...
Ben gene tek başıma, gene aklım bi karış havada, gene disiplinsizim...korkmuyorum ve kimselerede yaranmaya uğraşmıyorum gene, aklımda ise çocukluğumun o oyunu...
Adımladığın karanlıktan döndürmek için beni ya da çarpmamak için yalnızlık duvarına “beni seven arkamdan gelsin”... gelmese de yüreğini göndersin....
Bir iç mektuptu gene bu yazdıklarım, tüm sorularımda kendime idi,tüm cevaplarımda kendimde... tüm söylendiklerimde bendim tüm söylenenler de...Göndereni de bendim, “Sayın” diye başlayan ibaresi de ben, mührü de... Yazdıklarım da bendim, okudukları da...
