KABUL

Konuktu baktığım yerde
Kanadını açmış öylece uçuyordu
Ben başka bir yere bakarken
O kalıp gitti…

Hayatımdaydı
Kanatlarındaki rüzgar
Ben deniz feneri ışığında arardım
Dönmelerimi.

Al vur şimdi çıkmaz yollara
Vur kendini bilmediğin limanların
Dipsiz kahır gecelerine.
Konuk et kendini bir tenin sıcağına
İnkâr et üşümelerini.

Sonra kal kendine
Bir ada edasıyla
Gelip giden gemilerin ardından
Bekle.

Konuktu oysa
Nefesim gibi
Benden gitmeye hazır
Kabul.