Sensizlik SonAdı(m)

1

kaç defa gidersem kendimden o kadar dönüyorum sana. Sessizliğimi heceliyorum uzun uzadıya konuşan yalnızlığımda.Her vazgeçişimin sonunda duruyorsun gitmeme izin vermezmiş gibi.”Kalsam” diyorum olmuyor...Seni de sevmeyi beceremiyorum, tıpkı yaşamayı beceremediğim gibi...Acemiyim ben sana, acemisiyim sevdana,nasıl sevilebilirsin bilmiyorum....Ama olsun...Beni boşver de senin canın sağolsun...

2

Kabe de hacı olmaya çalışan Budist rahibiyim seni sevmeye çalışırken. Bilmiyorum senden yana nasıl tövbekar olunur...Ezberimde tek bildiğimse senin yüreğimin kabesinde anıt mezar oluşun... Ve ben tavaf ediyorum seni, her gün hiç unutmadan,hiç usanmadan yaşıyormuşçuluk oyununu oskarlık oynar gibi...Bedenim biçilen role küçük, sevdana büyük gelse de...

3

Yalnızlık denizimde boğuluyorum, yüzmeyi bilmeyen bir cankurtaran gibi..Canımı adıyorum senin yolunda giden yanlızlığıma... Yanlı bir yalnızlık bu. Anılarda, yaşanmayanlarda, dünde, bugün de, zaman da, karanlıkta, aydınlıkta, hafızamda, kalbimde hep senden “yan”a..Ve ben çırpınıyorum denizlerin içinde sevdadan yana yana..

4

Son nefesim oluyorsun, yaşama son dokunuşum. Ölüyorum, biliyorsun ama ne hastalıktan ne de yalnızlıktan...Senden ölüyorum...Azrail’in suça iştiraki yok bu işte. Cinayetim kendi bedenimde... Nefesini eklesem diyorum nefesime, vazgeçiyorum. Kelebek ömrüm için yazık ederim senin ölümsüzlüğüne...Ve ben her defasında dokunurken sana ,ölüyorum yeni gündoğumlarında. Ve de doğuruyor beni, gecenin fahişe karanlığı her sokak başında yalnızca sana...

5

Ne seni bana ekleyebiliyorum bu hikayede, ne de kendimi senden çıkarabiliyorum. Her defasında çarpılıyorum sana ve bölünüyorum sonsuzluğa , sessizce ve de paramparça. Bıraktığın/ bıraktığım yerden düşüyorum tek başıma bilmedim acemi yalnızlıklara...Senden geçmiyorum da galiba kendimden geçiyorum... Ama olsun.. Bu defa da senin canın sağolsun...

devam edecek...ama belki...