ÖYLECE

Öylece oturuyordu kadın, bir başına. Yüzündeki hüzün rakısına düştü, buz niyetine. Gözlüklerinin siyah camını deler gibi karayı aydınlatıyordu öfkesi. Peynirini böldü ağzına götürdü zorla çiğnedi yutkunarak. Rakısındaki buza baktı ve kocaman bir yudum aldı…
Öğlen vaktini geçmişti zaman gün batışına erken, bir kadın X ve X bir adam X ve Y, arada bir adım yol Arnavut kaldırımı taşla bezenmiş ayrılıktı. Hepsi bu değil miydi Nevizade sokağına düşen hüzün. Yorgo sokağa baktı İmrozun kapısından gün çekilirken gecesine.
XY kaçamak baktı XX’e, rakısını yudumladı. Erik çıkmıştı bir bahar daha, hani kütür kütür ısırılası. Yüzdeki neşe gibi geçmiş zaman anlarının, bir sesin yaşasın dediğini duydu XY…
Bir gece önce olmayacak bir yerde olunacak biri bir espiri ile tabağının yanına bir erik bırakıp “iç bir büyüğü bakalım bir erik tanesiyle” demişti, güldü…
Nisan ayında yaza özenmiş bahar havasında XX, gözündeki gözlüğü üstündeki kalın montun tek bir düğmesini bile açmaksızın üşümekteydi. Gözleri en fazla üşümüştü, karşısındaki masadaki adama baktı. Kimdi o acaba?
- Bir başka hayat işte, dokunulması ilk sıcak umut, sonrası cemheri kış.
Ya değilse, ya o da ben gibi sadece ısınmak istiyorsa. Ben gibi sadece sokulmak hepsi hepsi…

XY, XX’e baktı, gene bakışında bakışa deymeme endişesiyle; ürkek…
- Ne çok üşümüşsün, ne çok anlamamışlar seni de değil mi.
Bir adım aralıktan insanlar geçtiler. Arnavut kaldırımı taşlarla bezenmiş yolda güneşin pırıltılarına basa basa. Derken güneşin pırıltısı meyhanelerin kevaşe aydınlığına büründü. Orospu bir geceye daha yola çıktı zaman. XX ve XY rakılarından birer yudum daha aldılar aynı anda. İki ses kaldı tüm yoldan geçenlerin pek mühim sohbetlerinden geriye iki usul usul fısıltı…

- Evet
- Özledim…

- Evet
- Özledim…

Yorgo kapısından baktı
- Bre almadınız mı daha boşları, sayıklamakta bre insanlar…